เสียงดนตรีในห้องจัดเลี้ยงดังแผ่วในระยะไกล ผมยืนพิงผนังเงียบ ๆ มองไปยังหญิงสาวที่กำลังเดินออกจากประตูด้านหลังของเวที เธอสวมชุดเดรสยาวสีทองซีดที่แหวกข้างถึงต้นขา ทรวดทรงภายใต้ผ้านุ่มแนบชิดกับรูปร่างอย่างชัดเจน
ผมรู้ดีว่าเธอคือใคร…
“ขิม”
แฟนเก่าที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นทุกลมหายใจของผม และคืนนี้ เธอคือเพื่อนเจ้าสาวในงานแต่งงานของผู้ชายอีกคน
สายตาเธอเหลือบมาเห็นผม ก่อนจะหยุดเดินไปชั่วครู่ เราจ้องตากันเงียบ ๆ ไม่มีคำพูด ไม่มีรอยยิ้ม เธอหันหลังเดินเร็วขึ้น… แต่ผมก็ตามไปจนถึงห้องแต่งตัว
เมื่อประตูปิดลง ความเงียบเข้าปกคลุม
ผมดึงข้อมือเธอเบา ๆ พลิกให้หันมาเผชิญหน้า เสี้ยววินาทีที่สายตาเราปะทะกันอีกครั้ง ราวกับเวลาทั้งหมดถูกทำให้ย้อนกลับไปยังวันสุดท้ายของเรา
ไม่มีคำอธิบาย ไม่มีเสียงเรียกชื่อ
ริมฝีปากของผมแนบลงบนของเธอโดยสัญชาตญาณ
รสสัมผัสนั้นยังเหมือนเดิม… หวานลึก เร่าร้อน…
มือผมลูบไล้แผ่นหลังเนียนของเธอผ่านผ้าบางเบา ก่อนจะสอดเข้าไปใต้เนื้อผ้าอย่างอดไม่อยู่ เสียงหอบหายใจของเธอชัดขึ้น ใบหน้าแดงเรื่อเมื่อผมกดจูบที่ลำคอขาว
ผมดันร่างเธอชิดประตูกระจก มือข้างหนึ่งรองต้นขาเธอให้ยกขึ้นเกี่ยวรอบเอวผม อีกข้างคลึงสะโพกนุ่มแน่นของเธออย่างกระหาย ร่างเธอร้อนระอุจนแทบหลอมละลายอยู่ในอ้อมแขนผม
เธอกัดริมฝีปากแน่น สายตาเปียกน้ำมองมาอย่างทรมาน… แต่กลับยิ่งปลุกไฟในตัวผม
“ไม่ควร…” เธอกระซิบเบาเหมือนจะเตือนตัวเอง แต่ร่างเธอกลับโอบรัดผมแน่นยิ่งขึ้น สะโพกแนบชิดจนไม่มีที่ว่างระหว่างเรา
ผมถอดชุดเดรสเธอลงอย่างใจเย็น เนื้อผ้าลื่นไถลไปกับผิวอย่างเย้ายวน จนเผยให้เห็นผิวขาวละเอียดน่าหลงใหลไปทั้งตัว หน้าอกกลมกลึงขยับขึ้นลงตามแรงหายใจ
ผมฝังจมูกซุกกลางอกเธอ ลิ้นแตะผิวเธออย่างแผ่วเบา ก่อนจะไล่ต่ำลงช้า ๆ ปลายนิ้วคลึงแนวเอวคอดจนเธอสั่นสะท้าน
เสียงร้องในลำคอเบา ๆ ดังขึ้นข้างหูผม
มือของเธอกำแน่นที่ต้นคอผม ขณะที่ร่างเธอสะท้านไปกับจังหวะที่เราเชื่อมกันแนบแน่น รุนแรง แต่ละมุน ทั้งดิบและลึกซึ้ง
เรากำลังทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ… ในคืนที่ไม่ควรเกิดขึ้น
แต่ความโหยหาเก่าที่อัดแน่นมานาน มันระเบิดออกโดยไร้การควบคุม
เธอกระตุกแรงเมื่อถึงจุดสุดท้าย แผ่นหลังโค้งขึ้นรับจังหวะสุดท้ายที่ผมกดลึก ร่างกายเธอสั่นระริกอยู่ในอ้อมแขนผมเหมือนใบไม้ที่ลู่ตามลม
เมื่อทุกอย่างสงบลง ผมจูบริมฝีปากเธอเบา ๆ ขณะที่เรานั่งพิงกันบนโซฟาในห้องนั้น
ไม่มีคำพูด ไม่มีคำลา
แค่สัมผัสที่เรารู้ว่า…นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย
เธอแต่งตัวใหม่ด้วยมือที่ยังสั่นเล็กน้อย หันมาสบตาผมอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มแบบที่ผมจะไม่มีวันลืม
แล้วเธอก็เปิดประตูออกจากห้อง… เดินกลับไปในงานของเธอ
แต่ร่องรอยของเรา ยังอยู่เต็มห้องนี้
…และเต็มใจของผม